Pamiątki po prof. Bolesławie Krupińskim przekazała Jastrzębska Spółka Węglowa. To m.in. zdjęcia, makiety, mundury oraz osobiste pamiątki profesora. Fundacja JSW uzupełniła wyposażenie Izby Pamięci poprzez nowoczesne oświetlenie rekwizytów oraz sztandar kopalni „Krupiński”, której profesor był patronem. Zakład w Suszcu powstał trzy lata po śmierci Bolesława Krupińskiego, ale w nim kultywowano pamięć wybitnego górniczego eksperta.

Jego postać ściśle związana była także z Głównym Instytutem Górnictwa. Profesor Bolesław Krupiński był głównym inicjatorem i realizatorem koncepcji powstawania Instytutu. Po inauguracji działalności Instytutu w kwietniu 1945 roku Profesor Krupiński został wybrany na przewodniczącego Rady Naukowej i pełnił tą funkcję nieprzerwanie do 1969 roku. Ponadto w pierwszych latach jego działalności sprawował stanowisko dyrektora Działu Górniczego, najważniejszej części Instytutu. Wywierał wielki wpływ na podejmowane kierunki badań oraz rozwoju kadry naukowo-badawczej.

Podczas uroczystości otwarcia Izby Pamięci w Katowicach odczytano list wicepremiera i ministra aktywów państwowych, Jacka Sasina, który napisał: „Prof. Krupiński na stale wpisał się w historię polskiego górnictwa przez swoje nieocenione zasługi na rzecz odradzającej się w pierwszych powojennych latach gospodarki, w której górnictwo odegrało znaczącą rolę. Swoim ogromnym zaangażowaniem porywał wielu inżynierów górniczych i innych ludzi do odbudowy i rozbudowy przemysłu węglowego, działając na rzecz rozwoju Polski i jej gospodarki. To właśnie z jego inicjatywy uruchamiane były kopalnie, wydziały górnicze na uczelniach wyższych, dzięki czemu rozwija się również nauka górnicza”.

Prof. Bolesław Krupiński urodził się w 1893 r. na Wołyniu. Studiował w Instytucie Górniczym w Petersburgu, a w 1914 r. rozpoczął praktykę górniczą w Zagłębiu Dąbrowskim. Studia w krakowskiej Akademii Górniczo-Hutniczej ukończył w 1923 r. Pracę górników znał na wylot – był bowiem ładowaczem, strzałowym, nadgórnikiem, a wreszcie sztygarem. Zdobywał doświadczenie także podczas pracy we Francji, a po powrocie do kraju kierował kopalnią „Rymer”, a potem Gwarectwem Rybnickim. Druga wojna światowa oznaczała aresztowanie i pobyt w obozie koncentracyjnym, z którego Krupiński został zwolniony w 1941 r. Po zakończeniu wojny wrócił na Górny Śląsk, został naczelnym dyrektorem technicznym w Centralnym Zarządzie Przemysłu Węglowego. Od 1950 roku był wiceministrem górnictwa i przewodniczącym Rady Naukowej Głównego Instytutu Górnictwa oraz Państwowej Rady Górnictwa. Karierę zawodową łączył z naukową, dzięki pracy dla AGH i Polskiej Akademii Nauk.