Węgiel koksowy utrzymał swoje miejsce na liście surowców strategicznych dla Unii Europejskiej. Wykaz ten obejmuje surowce, które są najważniejsze pod względem gospodarczym i których dostawy obarczone są dużym ryzykiem ze względu na koncentrację ich światowej produkcji. Publikowana co trzy lata lista strategicznych surowców stanowi narzędzie wspierające rozwój polityki Unii Europejskiej, dzięki któremu łatwiej zidentyfikować można potrzeby inwestycyjne. Znaczenie gospodarcze i ryzyko związane z dostawami to dwa główne parametry używane do określenia krytycznego znaczenia dla UE. Dostęp do węgla koksowego jest silnie skoncentrowany, gdyż sama Australia odpowiada za 24% jego globalnej produkcji, a w Unii Europejskiej to Jastrzębska Spółka Węglowa jest największym jego producentem zaspokajając prawie 20% rocznego zapotrzebowania europejskiego hutnictwa. W krajach UE złoża węgla koksowego są już na wyczerpaniu. Dlatego Wspólnota musi importować z krajów trzecich większość potrzebnego jej surowca. Unijne huty stali zużywają rocznie 37 mln ton koksu, do którego wyprodukowania potrzeba 53 mln ton węgla koksowego (do wytworzenia 1 tony głównego półproduktu w hutnictwie stali, tzw. surówki hutniczej, potrzeba aż pół tony tego rodzaju węgla). Tylko 17 mln ton pochodzi z krajów UE, w tym aż 11,6 mln t z Polski, a resztę sprowadza się z Australii, USA, Kanady i Mozambiku. Węgiel koksowy, obok rudy żelaza, jest podstawowym surowcem dla przemysłu hutniczego. Węgiel produkowany w JSW przyczynia się do zmniejszenia zależności UE od importu tego surowca z krajów trzecich. Nowa lista surowców krytycznych ma obowiązywać przez najbliższe trzy lata i obejmuje 30 surowców, m.in. antymon, beryl, borany, chrom, fluoryt, fosforyt, gal, german, grafit, ind, kobalt, krzem metaliczny, magnez, magnezyt, metale ziem rzadkich, niob, platynowce i wolfram. W porównaniu z poprzednią listą, opublikowaną w 2017 r., obecna została rozszerzona o boksyt, lit, stront i tytan, wypadł z niej za to hel.